Black clothes, black hearts

Πολλοί με ρωτάνε, γιατί φοράω μαύρα ρούχα, ίσα ίσα για να θρέψουν την προσωρινή περιέργιά τους υπο το πέπλο του δήθεν ενδιαφέροντος αρχικά, για να μου ξεφουρνίσουν "μαλακά" οτι το μαύρο δε μου πάει ύστερα. Κι εγώ, χωρίς να έχω σκεφτεί τίποτα, ούτε καν με τι μυαλό και ψυχολογία με ρώτησαν, απαντώ: "Φοράω μαύρα ρούχα απο αντίδραση στον εαυτό μου. Βλέπετε, νιώθω πολύ λευκή εσωτερικά, πολύ άσπρη....πολύ παστρικιά! Μα όχι....όχι απο καθαρότητα κι αγνότητα....ούτε καν απο την αθωότητα της ηλικίας μου. Υπάρχει κάτι άλλο εδώ, κάτι πιο παράξενο...ένα μυστήριο ίσως...ένας χώρος που δε γεμίζει....να...σαν ένα καινούριο σπίτι με ολόλευκους, φρεσκοβαμμένους τοίχους που χαραμίζεται μίζερο και ακατοίκιτο καιρό τώρα...σαν τον καμβά που γυρεύει τα δικά του χρώματα...σαν την ψυχή που αναζητά τον ολόδικό της έρωτα"

Κι έρχεται η ώρα που με ξαναρωτούν, μα στ' αλήθεια αυτή τη φορά και όχι στη φαντασία μου. Το είχα προβλέψει οτι θα το ρωτούσαν πάντως. Λίγα σχόλια για το πόσο λευκή είμαι...και για το οτι είμαι νέα...και χρειάζομαι χρώματα...και οτι το μαύρο με την αντίθεση του δέρματος μου δε μου πάει...Και γω δεν απαντάω...δεν ξέρω γιατί..γιατί να αρχίζω αερολογίες που δεν ωφελούν κανέναν; Ποιός νοιάζεται για την ψυχολόγιση του δικού μου εγώ; Μόνον εγώ..και για μένα πρέπει να κρατάω κάτι τέτοιες ομιλίες(ή τέτοιες κλάψες). Να...για να έχω να λέω οτι υπήρξα καλή σε κάτι. Στο μελό και στις αερολογίες.

Γαμώτο, ξαναρωτούν.

"Γιατί φοράω μαύρα; Μα δε φοράω μόνο μαύρα...ειδικά το καλοκαίρι θα το διαπιστώσετε αυτό. Μέχρι και κίτρινο φοράω. Α, λατρεύετε το κίτρινο; Εγώ πάλι το μισώ. Ναι, κυρία μου!"


Και μπλα μπλα μπλα...