Ίσως...κάτι για μένα

Χμ....υποθέτω οτι όταν γνωρίζεις ή έστω παρουσιάζεσαι σε κάποιον, το πρώτο που θα.... ήταν καλό να κάνεις είναι να συστηθείς. Δε λέω, σε νετ είμαστε, αλλά έστω κάποιοι στοιχειώδεις κανόνες ευγένειας επιβάλλονται κι εδώ, δε νομίζετε; Χα, επιβάλλονται! Δε νομίζω...Παρόλ' αυτά, δε μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο τρόπο να..."εγκαινιάσω" τον ιστότοπο αυτό απ' το να γράψω κατιτις για μένα στην πρώτη μου ανάρτηση.

Όχι, μην τρομάζετε. Δεν είμαι απο κείνους που έχουν την τρομερή ανάγκη να ανοιχτούν και να "ξετυλίξουν" τον εαυτό τους και τις σκέψεις τους σε ένα blogaki, ούτε απο εκείνους τους καλλιτέχνες και δημιουργούς που εκφράζονται μέσω κάποιας τέχνης και την παρουσιάζουν εδώ. Ούτε είμαι τόσο σίγουρη για τον εαυτό μου για να σας πω οτι πραγματικά αξίζει να διαβάζετε τα γραπτουδάκια μου απ' το να πάτε μια βόλτα ή να κάνετε κάτι επικοδομητικό για σας. Ωστόσο, επειδή η στοιχειώδης αυτογνωσία μου τελευταία μού στέλνει μηνύματα S.O.S. όσον αφορά την επικοινωνία και επαφή με τους ανθρώπους και επειδή η ψυχολογική μου κατάσταση δεν καλυτερεύει καθόλου, πιστεύω οτι θα μπορούσα να βγάλω εδώ κάποια κομμάτια του εαυτού μου, έστω ασήμαντα, έστω μηδαμινά. Βλέπετε εγώ δεν τα χρειάζομαι πια, είναι απλά κομμάτια που με πονάνε. Απο μικρή που άρχισα να γράφω, νομίζω άρχισα και να καταλαβαίνω τη δύναμη της γραφής, τη δύναμη ενός όμορφου ποιήματος, ενός καλού κειμένου, το νόημα του αγγίζειν και προτρέπειν. Τώρα που μεγάλωσα κάπως και βλέπω τα πράγματα αλλιώς, η πίστη μου στη δύναμη της γραφής δε χάθηκε, επειδή όμως η ευωδιά του χαρτιού και η όψη του μολυβιού πλεον δε με συγκινεί, δε με νοιάζουν και τα προιόντα αυτών. Μιλάω για τα δικά μου δημιουργήματα καθαρά. Δεν τα χρειάζομαι. Ίσως κάποιος διαβάζοντας τα να επωφεληθεί περισσότερο. Δεν ξέρω...


So...μήπως ήρθε η ώρα να μάθαιτε για μένα; Όχι, φυσικά και δε θα σας υποβάλλω σε κάτι τέτοιο! Ο μόνος τρόπος να με γνωρίσετε είναι να με "διαβάσετε". Δεν επιδιώκω άλλον τρόπο επικοινωνίας με κανέναν.Το μόνο ίσως αξιόλογο που θα μπορούσατε να μάθαιτε για μένα αρχικά, είναι οτι επι πολύ καιρό σιχαινόμουν τα blogs, όπως και κάθετι που γίνεται νετ-μόδα όπως msn, facebook, hi-5 κλπ.Ο μόνος λόγος που δημιούργησα ιστότοπο (τρεις για την ακρίβεια) είναι για να έχω κάτι σίγουρο και ασφαλές όσον αφορά τον "κόσμο" μου...ένα μέρος όπου θα μπορώ να είμαι έστω για λίγο ο εαυτός μου...ένα μέρος όπου τα όνειρά μου θα γεννιούνται και θα πεθαίνουν ταυτόχρονα χωρίς να πονάω γι' αυτό...ένα μέρος να μου θυμίζει ποιά ήμουν και ίσως ποιά είμαι ακόμα. Ίσως και να 'ναι μια ψευδαίσθηση που η ίδια θέλω να δημιουργήσω στον εαυτό μου. Ξέρετε, είναι τόσο ωραίο να γνωρίζεις ή έστω να πιστεύεις οτι κάποιος.... κάπου...κάποτε σε διαβάζει! Να γνωρίζεις οτι διαβάζοντας σε, κάποιος νιώθει κάτι απο σένα, προβληματίζεται, επεξεργάζεται με το δικό του τρόπο τα όσα προσπάθησες να του "πεις". Η μεγαλύτερη χαρά όμως για μένα θα είναι να διαβάσει κάποιος ένα κομμάτι του εδώ, να βρει στοιχεία του εαυτού του, να αφουγκραστεί τους χτύπους της ίδιας του της καρδιάς. Δύσκολο, δε λέω. Κάνω συχνά τραγικά λάθη στο γράψιμό μου και δεν ξέρω αν θα μπορούσα να αγγίξω πολλούς. Πριν λίγους μήνες μάλιστα, έκανα μια προσπάθεια να σταματήσω το γράψιμο. Δεν ξέρω γιατί...επειδή το γράψιμό μου είναι τόσο ελεινό; επειδή έχω πολύ δύσκολες χρονιές μπροστά μου; ή μήπως γιατί δεν αντέχω στη σκέψη οτι υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν πολύ καλύτερα απο μένα, ώστε τα δικά μου γραπτά να φαίνονται μηδενικά; Δεν ξέρω...για κάποιον απο τους παραπάνω λόγους όμως, ξεγράφτηκα απο ένα αξιόλογο site. Είπα να δώσω τόπο στους.."καλούς". Οι σκέψεις μου όμως και η ψυχολογική μου κατάσταση δε μου αφήνουν επιλογές. Δεν ξέρω τι μου λείπει, αλλά θα ήθελα να επικοινωνώ με τους ανθρώπους έστω μέσω των γραπτών μου, έστω με αγνώστους απο το νετ. Εξάλλου δεν φιλοδοξώ να γίνω κάτι μεγάλο. Αν έγραφα κάτι ως τώρα, το έγραφα απο τις τυχόν ιδέες που είχα, όχι απο κάποια γνώση στη λογοτεχνεία ή στην ποίηση. Κι έτσι συνεχίζω να γράφω λοιπόν. Αυτό το blogaki απλά με φιλοξενεί κατα κάποιο τρόπο, δεν είναι καν δικό μου. Απλά είναι ένα μέρος για μένα, για να είμαι ελεύθερη,ένα μέρος να επικοικωνώ,να ζω. Εαν πιστεύετε οτι μπορείτε να νιώσετε κι εσείς έτσι εδώ, το λιγότερο που θα ένιωθα είναι χαρά. Χαρά για τον καθένα μας. Άσχετα με τις μπαρούφες που γράφω, πάντα προσπαθώ να δώσω κάτι στον αναγνώστη, έστω και μικρό. Και θέλω να ελπίζω οτι τα μικρά δεν είναι τόσο ασήμαντα όσο φαίνονται...