Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Ποτ πουρί με μωβ και μαύρο 1

Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς αυτό. Σε τι έφταιξα; Γιατί δε μου λένε; Είναι πολύ επώδυνο συναίσθημα να νιώθεις συνέχεια οτι κάνεις λάθος. Οτι δεν υπάρχει τίποτα σωστό στον εαυτό σου και σε ό,τι είναι δικό σου. Ούτε σε ό,τι γράφεις, ούτε σε ό,τι κάνεις, ούτε σε ό,τι λες. Οι δουλειές του σπιτιού, ας πούμε, τις οποίες κάνω απο μικρή για να βοηθήσω τους δικούς μου -ή για να ξεθυμαίνει ο πατέρας μου βλέποντας κάποιον να τρέχει και να γίνεται νευρικός σαν αυτόν- τις διορθώνουν ακόμα. Πώς σκουπίζεις έτσι;.... Πώς σφουγγαρίζεις έτσι;..Πώς είναι έτσι οι ντουλάπες σου;...

Σ' αυτά που λέω πάλι, ακόμη κι αν λέω κάτι απο αθωότητα ή απο σκόπιμο, βλακώδες χιούμορ με το οποίο γελάει λίγο το χειλάκι μου, πάλι κάποιος θα βρει κάτι λάθος. Κι εγώ άντε να προσπαθώ να απολογηθώ. Δε το'χα σκεφτεί το θέμα...ή το άλλο το είπα καθαρά απο χιούμορ, μη το παίρνετε στα σοβαρά, δεν το εννοούσα...Σκατά μελάτα όλα. Ακόμη κι όταν -ξέροντας το πόσο τεμπέλα είμαι τελευταία, το πόσο κλαψιάρα αποδεικνύομαι για το τίποτα και το πόσο στον κόσμο μου μπορώ να χωθώ, όταν βλέπω κάτι αρνητικό στον πλανήτη γη- προσπαθώ να κάνω κάτι απλό ή κάτι για μένα χωρίς να δυσαρεστήσω κανέναν, πάλι όμως θα βρεθεί κάτι που θα με προσγειώσει στην κόλαση. Τη δική μου κόλαση.

Φυσικά, υπάρχουν πολλών ειδών κολάσεις και ο καθένας έχοντας τη δική του, μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο επώδυνη απο την κόλαση κάποιου άλλου. Η κόλαση κάποιου, ας πούμε, μπορεί να είναι η πείνα, η δική μου η αποδοκιμασία των άλλων. Συγκρίνοντας αυτά τα δύο, λοιπόν, εκ πρώτης όψεως, βρίσκουμε οτι η μία κόλαση είναι βιοποριστική ανάγκη, είναι καθαρά θέμα επιβίωσης, θέμα ζωής. Η δική μου περιορίζεται στο θέμα της διάθεσης και της ψυχοσύνθεσης μου. Συμπερένω, λοιπόν, οτι η πρώτη "κόλαση" είναι πολύ χειρότερη απο τη δική μου, διότι εδώ κινδυνεύει η ζωή, το υπέρτατο αγαθό. Εκ πρώτης όψεως πάντα.

Κι οι δυο περιπτώσεις είναι κόλαση για το άτομο και η κόλαση του καθενός γι' αυτόν τον ίδιο δεν έχει ούτε μέτρο σύγκρισης, ούτε απαλύνεται μ' αυτήν. Το να ξέρω εγώ οτι στενοχωριέμαι επειδή μου φώναξαν οι δικοί μου για τις δουλειές, ενώ μια άλλη κοπέλα της ηλικίας μου πεινάει και τρώει φαγητό, ίσως και μια φορά τη βδομάδα, δεν απαλύνει τη δική μου στενοχώρια, ούτε αποτελεί παρηγοριά. Ίσα ίσα αισθάνομαι ντροπή, αισθάνομαι ασχήμια που δεν μπορώ να ευτυχίσω με πράγματα που ίσως και να ανακούφιζαν κάποιον άλλο. Άλλες φορές πάλι, πιστεύω οτι για όποιο λόγο και να γεννήθηκα σε αυτή την κατάσταση, μ' αυτόν τον περίγυρο και -ακόμη χειρότερα- μ' αυτόν τον εαυτό, θα έπρεπε απλά να είμαι ευγνώμων γι' αυτό και τίποτε άλλο. Αυτός που ανέλαβε τη δημιουργία όλων θα κρίνει.


Θα κρίνει....το πως αντιμετώπισε ο καθένας τη δική του κόλαση. Θα κρίνει και ποιό είναι το σωστό και το λάθος στην πραγματικότητα, αν αυτό υπάρχει. Θα τη γνωρίσουμε όμως, κάποια στιγμή την αλήθεια, έτσι; Ω, αυτό το πιστεύω πολύ.

Μα γιατί άρχισα να γράφω και πού ήθελα να καταλήξω; Μάλλον δε θα μάθω ποτέ. Απλά ήθελα να ξεσπάσω. Κι όμως, δε μ' αρέσει να μεταχειρίζομαι τα φύλλα μου έτσι.

Καληνύχτα.

1 σχόλιο:

  1. Καλημέρα!

    "Θα κρίνει....το πως αντιμετώπισε ο καθένας τη δική του κόλαση"...

    Πόσο δίκαιο και όμορφο...

    Τουλάχιστον η κόλαση αυτή σε σπρώχνει στο γράψιμο... σα μοχλός...

    ΑπάντησηΔιαγραφή