The origin (2ο μέρος)

Παρόλ'αυτά, δε με χάλαγαν και πολύ αυτά, ίσως επειδή δεν επηρέασαν τη ζωή μου τόσο πολύ όσο ένα άλλο ζευγάρι του οικογενειακού μου δενδρυλλίου, το οποίο δεν υπήρξε ευτυχισμένο, αλλά και απ' το οποίο εξαρτάται η ύπαρξή μου: οι γονείς μου.

Σχεδόν όλες οι πηγές μου συμφωνούν σ' ένα πράγμα: ο πατήρ μου ήταν σφοδρά ερωτοχτυπημένος με τη μήτηρ μου και αυτός είχε δείξει από την αρχή το όλο ενδιαφέρον για κείνη. Η μόνη αντίθετη πηγή είναι η ίδια η μήτηρ μου, η οποία λέει άλλα αντι άλλων. Η μητέρα μου πιέστηκε πολύ για να παντρευτεί, διότι δεν ήταν ερωτευμένη με τον πατέρα. Αν και η ίδια θα το αρνιόταν, πιστεύω ότι με τον καιρό τον έχει αγαπήσει ως ένα κάποιο σημείο. Δυο παιδιά έχουν εξάλλου, μια ζωή μαζί είναι και η μητέρα δεν είναι σκληρόκαρδη. Απλά δεν παντρεύτηκε με τη θέληση της...Η μητέρα της(η γιαγιά μου δηλαδή) ήθελε πολύ τον πατήρ μου για γαμπρό και την έβριζε για να τον πάρει. Μάλιστα, την έβριζε. Ο πατήρ μου πάλι, όπως λένε, είχε πολλές θαυμάστριες και ήταν ωραίος (κάτι για το οποίο έχω τις αμφιβολίες μου, μιας και του μοιάζω, αλλά θαυμαστές δε βλέπω). Ωστόσο, εκείνος ήθελε πολύ τη μαμά. Κι έτσι, μετά από ντράβαλα, προβλήματα με το σόι και διάφορα άλλα, παντρεύτηκαν

Πρώτα έκαναν εμένα. Στην αρχή φαινόντουσαν εντάξει ζευγάρι και έδειχναν ενωμένοι με το μικρό παιδάκι τους. Έτσι έβλεπα εγώ τουλάχιστον. Ή έτσι θυμάμαι. Ή έτσι πιστεύω ότι έβλεπαν οι άλλοι. Οι σκοτωμοί και οι φωνές άρχισαν να πέφτουν όταν η μαμά άρχισε να δουλεύει στο νοσοκομείο και το σπίτι δεν ήταν πάντα στην εντέλεια. Τότε θαρρώ άρχισαν και οι δικές μου...αγγαρείες.

Το κύριο παράπονο μου θα είναι πάντα ένα: ο μπαμπάς, αν και δεν είχε κακή πρόθεση για τίποτα, ούτε όταν διέταζε, ούτε όταν σ' έβαζε να κάνεις δουλειές, τα έκανε όλα με πολύ άγριο και απότομο τρόπο και πάντα με νεύρα, πολλά νεύρα. Δυστυχώς για κείνον, εγώ ήμουν ήσυχο κι αργόσχολο παιδί και δε σκάμπαζα από δουλειές. Έμοιασα στη μαμά στα πρώτα φαίνεται. Εκείνη σπάνια θα μου φώναζε, έως ότου εκεί, κάπου στα δώδεκα, γεννήθηκε η αδελφή μου.

Η καινούρια ζωούλα έφερε μεγάλη αλλαγή στο σπίτι μας. Τότε ήταν που τα πράγματα άρχισαν να γίνονται χειρότερα. Η μητέρα κουραζόταν, δεν έκανε όλες τις δουλειές, ο πατέρας ήταν ακατάστατος και αντί να διατηρεί το σπίτι καθαρό, το διέλυε. Και μετά έφταιγα εγώ που δε βοήθαγα και βαριόμουνα τις δουλειές. Μα αλήθεια, είναι στο χαρακτήρα μου να βαριέμαι τις δουλειές του σπιτιού και αν και μάλλον φταίω εγώ γι' αυτό (εκτός από τ' ότι γεννήθηκα!), ήμουν αργόσχολη και ήρεμη στις κινήσεις μου. Ήμουν. Όσο πέρναγε ο καιρός, το μωρό μεγάλωνε. Όταν πάθαινε κάτι, έβηχε ή αρρώσταινε, στο σπίτι γινόταν χαμός. Φωνές, απειλές, σκοτωμός. Επειδή εμείς φταίγαμε που δεν προσέχαμε καλά το παιδί. Μας απευθυνόταν πάντα στο "εσείς", δηλαδή εμένα και τη μαμά. Ήμασταν στο ίδιο σακούλι πάντα.

Κι όλα αυτά γίνονταν και τα αναφέρω, επειδή ο πατέρας ξεσπούσε σε μένα για όλα όσα ένιωθε για τη μαμά, όπως νεύρα, θυμό και τόσα άλλα. Καυγάδιζαν συνέχεια μεταξύ τους, αλλά καμιά σχέση με τις σκηνές που γίνονταν μπροστά μου και σ' αυτά που αντιμετώπιζα εγώ όταν έμενα μόνη με το μπαμπά. Βρισιές, δουλειές και ξεφτίλα. Κι όλα αυτά επειδή ο πατήρ ήξερε πως η μαμά αδιαφορούσε για ό,τι της έλεγε εκείνος και για να την επηρεάσει, ό,τι ήθελε να της ..."πει", το "έλεγε" σε μένα. Ξεσπούσε πάνω της με το χειρότερο τρόπο, πληγώνοντάς την αλλιώς. Κι αυτό γιατί ήθελε συνέχεια την προσοχή της, γιατί η μαμά πρόσεχε πιο πολύ τα παιδιά της, παρά εκείνον και τα του οίκου. Κι αυτός ήθελε τόσο πολύ την προσοχή της, που πιθανόν να ζήλευε και τα ίδια του τα παιδιά. Δε γελιέμαι.

Παρόλ' αυτά χέρι δε σήκωνε ποτέ πάνω της ή... μπροστά της. Τη σεβόταν σ' αυτό το σημείο ο πατήρ μου, αλλά ο σεβασμός του αυτός σε άλλα θέματα ήταν ελεινός.Όποτε είχε τα νεύρα του, έλεγε από δω κι από κει το ότι η μαμά παραμελούσε το σπίτι. Κι αυτό ήταν ψέμα. Απλά το σπίτι μας ποτέ δεν ήταν στην εντέλεια. Και ποτέ δε κατάλαβα γιατί θα πρεπε να είναι.

Οι καυγάδες αυτοί πήγαιναν κι έρχονταν. Είτε το πρόβλημα ήταν το ότι είχαμε ξεμείνει σαββατιάτικα από αλάτι και δε το χαμε πάρει χαμπάρι, είτε το ότι δεν υπήρχε αμοιβαίος έρωτας (ή ό,τι άλλο αμοιβαίο έχει ένα ζευγάρι) ή η ήρεμη φύση της μαμάς ερχόταν σε αντίθεση με τη νευρική και υπερκινητική φύση του πατρός ή κι εγώ δεν ξέρω τι. Το αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν η μέρα που ο μπαμπάς μάζεψε τα πράγματά του και πήγε να κοιμηθεί στην αποθήκη. Τότε οι γονείς άρχισαν να μιλάνε για διαζύγιο. Και δεν ήταν η πρώτη φορά, αν θυμάμαι καλά. Παιδάκι του δημοτικού ήμουν ακόμα, όταν ένα βράδυ τη μέρα των γενεθλίων μου, πάλι τσακώθηκαν οι γονείς μου (πρέπει να ξύπνησα από καμιά ντουζίνα πιάτα που έσπασαν) και τους άκουγα που μίλαγαν για διαζύγια. Μπροστά μου σε κάποια φάση. Η αδελφή δεν υπήρχε τότε.

Ώρες ώρες σκέφτομαι πως θα ήταν καλύτερα τα πράγματα, εάν οι δικοί μου έπαιρναν το διαζύγιο τότε. Το μόνο μεγάλο δώρο που μου έκαναν μετά τη ζωή μου, ήταν η ζωή της αδελφής μου. Τους είμαι ευγνώμων γι' αυτό. Θα τους ήμουν βέβαια λίγο περισσότερο ευγνώμων εάν περιόριζαν τα καυγαδάκια τους που και που. Σε κάνει να νιώθεις λιγότερο ένοχος μερικές φορές. Και ο πόνος ελαχιστοποιείται. Αυτά ένιωθα εγώ. Μόνη. Η αδελφή ήταν πολύ μικρή για να καταλάβει.

Παρόλ' αυτά οι δικοί μου δε χώρισαν. Ο λόγος; Μια πολύ συγκινητική φρασούλα του πατρός στη μητέρα μου. "Μπορεί να είσαι βρωμιάρα, αλλά σ' αγαπώ". Το ξέρω. Τέτοια πράγματα δε γράφονται για να διαβάζονται. Αλλά πώς μπορούν να λέγονται τότε; Ακόμη δεν κατάλαβα...

Ως τώρα λοιπόν, οι δικοί μου είναι μαζί, ζευγάρι, οικογένεια. Είναι ένας έγγαμος βίος που αν και με πολλά σκαμπανεβάσματα, υπήρξε συνεχής. Παρά τα νεύρα και τους καυγάδες διατηρήθηκε. Ελπίζω για καλό. Της αδελφής μου πάντα. Εγώ είμαι πια μεγάλη κι έχω δει πολλά καλά...

Αλλά κι αυτό εδώ που γράφω για καλό το κάνω. Μπας και σπάσω μια.."κατάρα". Την "κατάρα" του οικογενειακού μου δενδρυλλίου. Όχι τίποτ'άλλο, αλλά πέραν των όσων έχω ακούσει και δει στον οικογενειακό μου βίο μέχρι τώρα κι ακόμη πιο πέραν του πως με έχουν επηρεάσει όλ' αυτά, πολλές φορές όντας ηλίθιος άνθρωπος που σκέφτεται πολλά άχρηστα (και πάνω απ' όλα αμπελοφιλοσοφεί), με πονάει το να ξέρω ότι προήλθα από μια σειρά άτυχων και δυστυχισμένων συνευρέσεων υπό την λευκή ταμπελίτσα του γάμου. Κι ακόμα περισσότερο με πονάει το άγνωστο, αυτό που δεν έχει έρθει. Διότι κανείς δε μου υπόσχεται ότι θα πραγματοποιηθεί για μένα ένα απ' τα όνειρα κάθε νέου ανθρώπου, να γνωρίσει τον έρωτα και να παραμείνει μ' αυτόν ως τα γεράματα, να τον ζει. Ναι, θα πονέσει αυτό, εάν δε γίνει. Αλλά ακόμα περισσότερο θα μ' εκνευρίσει το να γίνω η συνέχεια άλλου ενός τυχαίου γάμου, μιας τυχαίας συνεύρεσης, μιας τυχαίας ζωής. Δεν αμφισβητώ την τύχη ή το τυχαίο. Απλά με πονάει το μάταιο. Γιατί πότε ήταν το μάταιο πηγή ευτυχίας;;

Αυτά για τις ρίζες μου. Αυτά για τον εαυτούλη μου. Και ελπίζω να είναι από τα ελάχιστα που θα διαβαστούν. Δε θέλω να είμαι αχάριστη με τη ζωή που μου δόθηκε, αλλά ώρες ώρες πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερο να μην είχα γεννηθεί καθόλου. Για να μπορούσαν οι δικοί μου να είναι με κάποιον άλλο σύντροφο, ευτυχισμένοι. Ίσως. Αλλά αυτό δε γίνεται...μάλλον επειδή γεννήθηκα ήδη. Όχι από έρωτα, αλλά έστω υπήρξα. Κι ελπίζω ν' αποδειχτεί ότι η ύπαρξή μου δεν είναι τόσο μάταια...



Το κείμενο γράφτηκε έχοντας υπ' όψιν τη γνώση και το μεγάλο ενδιαφέρον των γονέων μου για τα κείμενά μου, τα οποία μάλλον δεν πρόκειται να διαβάσουν ποτέ.