Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Pain

Πρόσφατα έτυχε να δω μια ταινία. Λέω έτυχε, γιατί πολλές φορές έχω πάρει ταινίες απο το dvdclub και ενώ αρχικά έχω όλη την όρεξη και τη διάθεση να τις δω, καταλήγω τη μέρα που πρέπει να τις παραδώσω να ψάχνω έστω δυο ωρίτσες για να δω τη μια ταινία. Οι υπόλοιπες ή επιστρέφονται άθικτες ή πάνε για παράταση ημιχρόνου. Δηλαδή άλλο ένα ευρώ τη μέρα. Με βρήκατε! Είμαι απ' αυτούς που πλουτίζουν τα dvdclubs!


Σήμερα λοιπόν, έχω να επιστρέψω μια ταινία ημέρας, την οποία εγώ κρατάω μια βδομάδα. Δεκα ευρώ πάει, μη το ψάχντετε. Και αυτά τα λεφτά δεν είναι καν δικά μου. Ξέρω, ξέρω, είμαι ένα κάθαρμα. Δε θα ασχοληθώ όμως σήμερα μ' αυτό. Θέλω να σας μιλήσω για την ταινία που μου κόστισε το 10ευρω.


Το "λουλούδι της ερήμου" είναι μια ταινία που όσο ψυχοπλακωτική και βαρετή κι αν σας φανεί, αξίζει να τη δείτε. Αρχίζει με την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού απο τη Σομαλία που έφυγε μόνο του απο το σπίτι και κατέληξε στο Λονδίνο παλεύοντας για την επιβίωση του. Περιγράφει στο ενδιάμεσο την ιστορία μιας κοπελίτσας που απο άστεγη αλλοδαπή, ανερχόταν σιγά σιγά σε τοπ μόντελ. Τέλος, η αυλαία πέφτει με μια απο τις πιο συγκινιτικές και πιο φρικαλέες σκηνές που έχω δει σε ταινία. Αναφέρομαι στις σκηνές που το διάσημο πλέον τοπ μόντελ Γουόρις Ντίρι περιέγραφε για πρώτη φορά τη μέρα που της άλλαξε η ζωή.Στην ταινία ήταν τριών χρονών (στην πραγματικότητα πέντε) και υπέστη κλειτοριδεκτομή. Τη γυναικεία περιτομή. Η ταινία τελειώνει με μια ομιλία που είτε αποτελούν λόγια της ίδιας, είτε όχι, συγκινούν. Στο τέλος αναφέρονται κάποια στατιστικά στοιχεία, εκ των οποίων τα 16.000.000 κορίτσια στον κόσμο που υποστούν κάθε χρόνο κλειτοριδεκτομή. Συνεπώς 6.000 μικρά κορίτσια (σύμφωνα με την ταινία, αυτό το θυμάμαι) κάνουν κλειτοριδεκτομή κάθε μέρα.


Την ακριβής διαδικασία δεν τη γνώριζα ούτε εγώ. Μάλιστα, απορούσα γιατί μετά οι κοπέλες δε μπορούσαν να κάνουν έρωτα. Η ακριβής περιγραφή της πράξης είναι η εξής:αποκοπή των χειλών του αιδοίου και έπειτα η ραφή αυτών και του κόλπου. Έτσι έπρεπε να είναι τα κορίτσια μέχρι την ηλικία του γάμου τους. Τότε ο σύζυγος με ένα μαχαίρι ή λεπίδι έκοβε τα "δεσμά" της παρθενιάς και αγνότητας της γυναίκας του, πριν προχωρήσει στη διαδικασία της αναπαραγωγής. Διότι μόνο αυτό είναι μια τέτοια πράξη.


Σκεπτόμενη λοιπόν τον αριθμό 6.000, έρχεται στο μυαλό μου η σκηνή όπου η τρίχρονη Γουόρις ήταν χαρούμενη με τη μαμά της, όταν ήρθε εκείνη η γυναίκα....και μετά...το θέαμα της μικρής λεπίδας....τα κλάματα της μικρούλας όταν την έσκιζαν...και φαντάστηκα 6.000 τέτοια κλάματα μικρών παιδιών. Κάθε μέρα. Και πέρα απο Θεούς, πέρα απο ο,τιδήποτε, σαν μικρός άνθρωπος που είμαι, αναρωτήθηκα....πού πάει τόσος πόνος; πώς σκορπίζεται τόσο εύκολα; στη γη; στον αέρα; Πώς διαλύεται τόσο εύκολα απο τη μετέπειτα σιωπή; Για μια στιγμή προσπάθησα να σκεφτώ τον ήχο 6.000 φωνών ταυτόχρονα και πήγα να τρελαθώ.6.000 κοριτσάκια την ημέρα φωνάζουν για κάτι που στην ίδια την οικογένειά τους θεωρείται σωστό. Κάτι που σε μένα είναι φρικαλέο. Απάνθρωπο....


Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές στη ζωή μου,ποιός άνθρωπος μπορεί να πονάει και να υποφέρει την τάδε ώρα και στιγμή. Ποιός άρρωστος να δίνει μάχη με την ψυχολογία του και την αρρώστια του για να κρατηθεί στη ζωή....ποιό παιδί, ποιά γυναίκα, ποιός άνθρωπος να βιάζεται κρυφά...ποιός φονεύεται και αύριο θα τον δούμε στις ειδήσεις...ή δε θα τον δούμε και καθόλου...ποιός τρώει ξύλο άδικα...ποιανού του παίρνουν τα όργανά του....ποιός άντρας είναι φυλακισμένος σε παράνομη φυλακή και με ποιά ενοχή....σε ποιόν ασκείται ψυχολογική βία....ποιός φοβάται....ποιός για κάποιον, έστω δικό του ασήμαντο λόγο κλαίει τόσο πολύ που θέλει να πεθάνει...πώς πάει να γίνει ψυχικά άρρωστος κάποιος, ο οποιός θεωρείται νορμάλ;;;; Μα, όλα αυτά στην τελική είναι πράγματα για τα οποία αποφασίζουν άλλοι για το άτομο. Για το θύμα.Κάποιοι εκμεταλεύονται την άγνοια, άλλοι την αδυναμία, έχοντας συνείδηση ή μη την πράξη τους.

Εδώ όμως, υπάρχει κάτι άλλο. Υπάρχει κάτι περισσότερο. Μια αδικία. Μια τεράστια αδικία. Όχι, επειδή αυτά τα 6.000 προσωπάκια που τσιρίζουν είναι κοριτσάκια...όχι. Απλά, γιατί αυτά τα 6.000 κοριτσάκια θα θεωρούν στο μέλλον οτι αυτό που τους έκαναν είναι το αξιοπρεπές και σωστό για τη φύση τους. Είναι αδικία, γιατί όλη τους τη ζωή θα το υποφέρουν και μια μέρα θα το αποδεχτούν. Είναι αδικία, γιατί κάποια μέρα θα το κάνουν κι εκείνες στα κοριτσάκια τους. Θα κάθονται και θα κρατάνε δυνατά τα πόδια κάθε μικρούλας μέχρι να τελειώσει.... η δουλειά! Επειδή σύμφωνα με την οικογένεια, έτσι πρέπει. Για να διαφυλάξουν την αγνότητα και ό,τι άλλο απομένει σε μια γυναίκα που το υποστεί αυτό.

Απο την άλλη βέβαια, σε τέτοιες φυλές, κάθε γυναίκα που δεν έχει τη..."ραφή", τη διώχνουν και τη θεωρούν πόρνη. Απλά γιατί οι παραδόσεις και οι αντιλήψεις τους είναι άλλες....διαφορετικές.Υπάρχει τρόπος να σταματήσει αυτό; Ή να γίνει κάτι γι' αυτό πέρ' απο έναν γραπτό νόμο που να το απαγορεύει; Είναι που το κάνουν αυτό και σε μικρή ηλικία... Δεν ξέρω αν θα είχα ποτέ το κουράγιο να απαρνηθώ κάτι απο τις δικές μας παραδόσεις και τα δικά μας "πρέπει". Αν πχ θα αρνιόμουν να βαφτιστώ Χριστιανή ενώ όντως δε το ήθελα ή αν θα αρνιόμουν να βαφτίσω το παιδί μου Χριστιανό για να αποφασίσει μόνο του τι θα κάνει όταν μεγαλώσει, άσχετα με το αν η βάφτιση και η κάθε "βάφτιση" πονάει ή όχι. Απ' όποια πλευρά κι αν το πάρω, του γονιού ή του παιδιού, δε θα ξερα τι να απαντήσω. Σαν άνθρωποι που χωριζόμαστε σε ομάδες, έχουμε όλοι "πρέπει" (κοινωνία, παρέα, οικογένεια κλπ) Ακόμη και το κινητό που λείπει απο το παιδί μιας παρέας εφήβων είναι να το λυπάται η ψυχή σου. Είναι κατα κάποιο τρόπο ένα "πρέπει" . Βέβαια, εκεί πάμε στο θέμα των προτύπων και την ένταξη των ατόμων σε μια κοινωνική ομάδα κλπ. Είναι η κλειτοριδεκτομή κάτι τέτοιο; Τρόπος ένταξης μιας γυναίκας σε μια...φυλή;

Δεν ξέρω...για μένα είναι απο τα πιο φρικτά πράγματα που έχω συνειδητοποιήσει οτι κάπου, κάποτε, γίνονται. Για άλλους είναι ένα "πρέπει". Κι αυτό που σίγουρα ξέρω είναι οτι αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει τελείως. Ό,τι κι αν γίνει, 6.000 κοριτσάκια θα συνεχίσουν να τσιρίζουν. Τη μέρα. Κι εγώ δε μπορώ να κάνω πολλά για να τα σώσω. Και να έκανα κάτι δηλαδή (απλά για να νιώσω λιγότερο κάθαρμα), δε θα μπορούσα να τα σώσω όλα. Δεν οργίζομαι με τον εαυτό μου γι' αυτό. Ξέρω πως θα ήταν αδύνατο να πετύχω κάτι τέτοιο.

Πράξη μηδέν...σκόρπιες σκέψεις μόνο. Άρα μηδέν εις το σύνολο. Σε τι θα μου χρησίμευαν άραγε όλες αυτές οι σκέψεις; Μήπως μια σύγκριση με αυτές τις 6.000 φωνούλες; Για να λέω όταν με πιάνουν τα καταθλιπτικά μου και τα σε στυλ "πάω να φουντάρω" παιδιαρίσματά μου, οτι "υπάρχουν και χειρότερα.."; Μα τότε είναι που θα ήμουν ένα τέρας!! Αυτές τις μέρες δεν είμαι καλά... το ξέρω. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως ο Παντελής δε με νοιάζεται και δε μ' αγαπά πια. Για να σταματήσω να πονάω που δε με παίρνει τηλέφωνο. Που δε θέλει να είμαι μαζί του. Που δεν τον νοιάζει αν τον αγαπώ ή όχι. Απέτυχα και στις παννελήνιες...και άλλα πολλά ψυχολογικά. Παρόλ' αυτά όμως, δε θα σύγκρινα τον εαυτό μου με ένα κοριτσάκι που υποστεί αυτό το πράγμα. Δε θα έδινα ανακούφιση, χαρά ή έστω παρηγοριά στον εαυτό μου, ξέροντας πως κάποιος εκεί έξω υποφέρει περισσότερο απο μένα. Όχι, δεν είμαι τέτοια ακόμα...κι ελπίζω να μη γίνω. Αλλά είναι αυτές οι φορές....όταν οι πράξεις είναι μηδέν και οι σκόρπιες σκέψεις πολλές που αναρωτιέμαι....αυτός ο συσσωρευμένος πόνος που δεν ακούγεται, δε βλέπεται και δε νιώθεται, ούτε καν στο ελάχιστο απο ανθρώπους που κατοικούν στον ίδιο κόσμο, θα επιστραφεί ποτέ σ' αυτούς που τον προκάλεσαν; Κι αν ο πόνος αυτός προκλήθηκε απο κάτι "ανώτερο" ή τυχαίο; Θα έρθει εκείνη η μέρα που θα κάνει μπαμ και σε μορφή σαπουνόφουσκας θα πάει στις καρδιές των ανθρώπων που τον ένιωσαν για να τις απαλύνει; Δε μιλάω για δικαιοσύνη....δεν τη θέλω...είμαι τόσο μικρός και ανόητος άνθρωπος που αρνιέμαι ακόμη και τη θεία έννοια της Δικαιοσύνης. Για επούλωση πληγών μιλάω...για γάζες καρδιάς...για ελάφρυνση ψυχών...η αδικία πάει, δεν επιστρέφεται,αλλά καμιά φορά αναρωτιέμαι...απλά αναρωτιέμαι.... αν υπάρχει τρόπος να πάρει κανείς την ψυχή του πίσω....ακέραια...

7 σχόλια:

  1. Γεια σου Ελένη μου. Τί κάνεις? Ελπίζω καλά. Χαθήκαμε τελευταία. Πες μου τα νέα σου.
    Δεν την έχω δει την ταινία, αλλά θα την ψάξω. Για το θέμα είχα ακούσει διάφορα, πάντα με σοκάριζαν πολύ για να καθήσω να το σκεφτώ περισσότερο. Ήθελα να το διώχνω από το νου μου.
    Θέλω να πιστεύω ότι η ανθρωπότητα προχωράει μπροστά και κάποτε όλα αυτά τα έθιμα θα σβήσουν. Όπως έχουν σβήσει και πολλά δικά μας που ήταν αξιοκατάκριτα.

    Σούζη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σούζη μου, εγώ είμαι πάλι γίνομαι όλο και πιο απαισιόδοξη τελευταία. Κάποια πρόοδο ίσως γίνει, αλλά θα υπάρχουν ακόμη μάρτυρες και θύματα έτσι δεν είναι; Διότι στη δική τους θρηκεία αυτοί είναι "σωστοί". Ο καθένας με τις δικές του αντιλήψεις είναι "σωστός"...

    Ελπίζω να είσαι καλά παρά την πολλή δουλειά. Θα τα πούμε κάποια στιγμή...Φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. δυστηχώς υπάρχουν πολλά τέτοια στον κόσμο για τα οποία αδιαφορόυμε ή ευαισθητοποιούμαστε στην αρχή και μετά κάνουμε ζάπινκγ...ψάξε και για τους Αλμπίνους απο το ντοκυμαντέρ του Εξαντα..τα φιλιά μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έχω δει αποσπάσματα απο σχετικό ντοκιμαντέρ και δε νομίζω να άντεχα να το δω όλο. Όσο για το ζάπινγκ; Ίσως 8α νομίζετε οτι θέλω να απενοχοποιήσω τον εαυτό μου, αλλά πιστεύω οτι απο δω που είμαστε δε μπορούμε να κάνουμε πολλά. Τέτοιες βαθιές ρίζες είναι δύσκολο να ξεριζωθούν. Όχι αδύνατο παραυτα. Πολλές οι ιδέες για τα δικαιώματα των ανθρώπων, αλλά πλέον μου φαίνονται ένα κομμάτι χαρτί υπογεγραμμένο και τίποτε άλλο.

    Την καλημέρα μου:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ίσως και να ΄χεις δίκιο. Θα συμφωνήσω μαζί σου. Όμως τί άλλο θα μπορούσε να γίνει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Well said! Τί να πρωτοκάνει κάποιος όμως και πώς να επέμβει σε τέτοιες "παραδόσεις" χρόνων? Και είναι πιο τρομακτικό το να ξέρεις ότι αυτό είναι μια παράδοση, κάτι που αποδέχεται ο κοινωνικός περίγυρός τους, και όχι μια δυστυχία που τους έτυχε στη ζωή. Φρίκη με απαραίτητη τη γονική συναίνεση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτό ακριβώς...τρομακτικό το να ξέρεις οτι αυτό είναι αποδεκτό απο την κοινωνία τους, "πρέπει" να γίνεται, είναι το σωστό. Και άντε να τους πείσεις για το αντίθετο, άντε να τους δείξεις το αντίθετο...

    Να στε καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή